از خرقهٔ کفر، رقعه‌واری بگرفت

             آورد و بر آستین ایمانم دوخت شیخ بهایی

 

 

 

پامال غمش، توانگر و درویش است

 

 

نوشش، چو نکو نگه کنی، هم نیش است شیخ بهایی

 

 

 

 

کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

 

 

سالی که نکوست، از بهارش پیداست شیخ بهایی

 

 

 

 

در صحبت دل شکستگان می‌باید

 

 

جز شیشهٔ دل که قیمتش افزاید شیخ بهایی

 

 

 

 

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

 

 

بشنو، بشنو که قصه‌شان خوش باشد شیخ بهایی

 

 

 

 

این مرتبه با همت پستت ندهند

 

 

سر رشتهٔ روشنی به دستت ندهند شیخ بهایی

 

 

 

 

تا حشر ز خاطرش علائق برود

 

 

قربان سر نیاز عاشق برود شیخ بهایی

 

 

 

 

وز بس که به معصیت فرو بردم چنگ

 

 

صد ننگ کشیدند ز کفار فرنگ شیخ بهایی

 

 

 

 

صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

 

 

از بس به شب و روز سیاهی کردیم شیخ بهایی

 

 

 

 

ای خواجه مپندار که بی‌مقداریم

 

 

داریم، ولی به هرکسی نسپاریم شیخ بهایی

 

 

 

 

ما با تو چه کوشیم؟ که معذوری تو

 

 

رو رو! تو نه عاشقی، که مزدوری تو شیخ بهایی

 

 

 

 

شرمت بادا که سخت دور افتادی

 

 

نایافته کام از او، طلاقش دادی شیخ بهایی